Dyzet e Katër Orët e Pashkës së Zotit tonë Jezu Krishti

24 Orët e Pashkës së Amare të Zotit tonë Jezu Krisht nga Luisa Piccarreta, Vajza e Vogël e Dëshirës Divine

† Ora e Tretë
Nga 7 në 8 M †

Vellimi Ligjor

Përgatitja para çdo Ore

Jezu, ti ke mbërritur tashmë në Dhomën e Sipërme me dishepujt tënd të dashur dhe u ulët tek ata. Sa graci, sa mirësi nuk i shpreh personi yt i plotë kur po përgatitet të nxisni ushqimin tokësor për herë t'i fundit! Të gjitha rreth ty është Dashuri. Ti nuk vetëm flihet për mëkatet e gojës, por kërkon edhe bollëkun e ushqimit. Jezu, jeta ime! Shikimi yt i butë duket se kërkon zemrat e dishepujt tënd. Edhe në këtë moment kur po nxisni ushqim, zema jote është trishtuar nga mendimi se apostujt tuaj, që janë aq të dashur për ty, ende janë të dobët dhe të papëllguar. Ti mendoje veçanërisht te Judha i padhunshëm, i cili tashmë ka një këmbë në ferrin e infernit, dhe në thellësi të zemrës sime flishe me melankoli:

"Çfarë do të bëjë gjaku im që po derdhem? Shiko një shpirt që, pasi u pasurua prej meje me sa mirësi, ende humbet!" Me syte tuaj që lënë dritë dhe dashuri, ti e shikosh atë si do të donte ta bënte të kuptojë çfarë keqeje të madhe ai po i përgatit vetes. Por dashuria jote pa kufij lejon që ti t'i mbajësh këtë dhimbje. Ti ashtu edhe nuk e zbulon dishepujt tënd. Ndërkohë që je trishtuar nga Judha, zemra jote plotësohet me gëzim kur shihesh dishepulli yt i preferuar John në krahun tuaj majtë. Pasi ti nuk mund ta mbash më dashurinë tënde, e tërhiqësh atë te ty dhe lejo që koka e tij të pushojë kundër zemrës sime për t'i dhënë atij një parathirje të gëzimit të paradisë. Dy dishepujt paraqesin refuzimin dhe zgjedhjen: refuzimi në Judha, i cili tashmë ndien ferrin e infernit në zemër, dhe zgjedhja në John, i cili pushon me kënaqësi kundër gjoksit tënd.

O dashuri ime! Unë gjithashtu afrohem te ti, dhe me dishepulli yt të preferuar do t'i desha koka time të lodhur kundër zemrës sime të dashur dhe ta lutja: Le më jep edhe unë të provoj gëzimet e parajsës në këtë tokë, që toka për mua të jetë ashtu si paradisa, dhe ti të bëhem i fërkimit nga melodi të ëmbla që rrinë në zemrën tande. Por në zë të këtyre harmonive hyjnore, unë kuptoj se shumë zemra janë shoqëruar me dhimbje. Ato janë për shpirtrat e humbur. O Jezu, mos lejo shpirtra të humbin. Bëj që rritja jote të bashkohet me ato dhe ta bëjë ata të ndiejnë ritmet e një jetë hyjnore, siç ishte rasti me dishepulli yt të dashur John. Tërhiqur nga ëmbëlsia dhe gjuha e dashuris sime, le t'i dorëzojnë të gjitha ty.

O Jezu! Ndërkohë që pushoj në Zemrën tende, më jep edhe unë ushqimin që i dhash apostujve: ushqimi i dashuris, ushqimi i Fjalës sime Hyjnore, ushqimi i Vullnetit tënd Hyjnor. O mos ma moho atë, të cilin ti e desh shumë për t'i dhënë, që jeta jote të formohet në unë.¹

E mira më e madhe! Aqë afër Tij, shoh se ushqimi që Ti e gëzon në bashkësi me dishepujt tënd dashur është një del. Kjo del është një simbol. Ashtu si nuk mbetet asnjë gjak jetësor në të përmes fuqisë së zjarrit, kështu edhe Ti, Deli mistik i Zotit, duhet t'i hahem përmes fuqisë së dashurisë. Asnjë pikë e gjakut Tij nuk do të mbetet për Ty, sepse e derdhët nga dashuria për ne.

Kështu, o Jezu im, Ti asgjë nuk bëni që t'i paraqeshet me jetë vuajtjen Tende të dhimbshme, të cilën e keni gjithmonë në shpirtin Tënd, në zemrën Tende dhe në çdo gjë. Nga këtu kam mësim se Ti do të mos ma mohosh ushqimin e dashurisë sime, nese ruaj mendjen dhe zemrën time të plotë me kujtesën e vuajtjeve Tande. Sa u falenderoj, o Jezu! Asnjë veprim nuk dal nga Ti që t'ma bëjë më afër Ty dhe që t'u përpiqet t'ua shoh special favorin. Prandaj i lutem Ty që vuajtjet e Tija të jenë gjithmonë në shpirtin tim, në zemrën time, në syrin tim, në hapat e mi, në dhimbjet e mia, që unë ta gjej Ty gjithmonë pranë meje kuqë lëviz dhe lëviz, brenda ose jashtë. Por edhe më jepni gracin se të mos harroj kurrë çfarë ke bërë dhe vuajtur për mua. Të jetë ky grac i magjistral që t'ma tërheq gjithçka në Ty dhe asnjëherë ta lëshojë përsëri.

Refleksione dhe Ushtrime

nga Shën Ati Annibale Di Francia

Para se të marrim ushqim, le t'i bashkojmë synimet tona me ato të Jezusit të Dashur dhe të Mirë, duke imagjinuar se kemi gojën e Jezusit në gojën tone, dhe lëvizëm gjuhën dhe faqet e mi sëbashku me Atë. Kështu, ne nuk do t'i thërrasim vetëm Jetën e Jezuit Kristi brenda nesh, por edhe të bashkohemi me Të për ta dhënë Atit lavdimin, falenderimin, dashurinë, mirënjohjen dhe riparimin i detyruar nga krijesat, që Jezuzi i Mirë vetë ofroi në veprimin e marrjes së ushqimit. Le t'imagjinojmë edhe se jemi pranë Tij te tavolina, të herët duke u shikuar me Atë, të herët duke u lutur Atë që ta ndajë një pjese me ne, të herët duke puthur rrethin e mantelit Tij, të herët duke kontempluar lëvizjet e buzëve dhe syve Qiejtare të Tij, të herët duke vënë re errësimin e papritur të Fytyrës së Dashur të Tij në parashikim sa shumë ingratitud njerëzore!

Ashtu si Jezuzi i Dashur fliste për Pasionin gjatë darkës, kur marrim ushqimin tonë, do bëjmë disa refleksione se si medituam Orët e Pasionit. Engjëjt vënë vëmendje në fjalët tona, për të mbledhur lutjet tona, riparimet tona dhe ta sjellin para Atit për të mitiguar ndonjëherë Indignimin e Drejtë për shumë ofendime që i marrin krijesat—-ashtu si bënin kur Jezuzi ishte në tokë. Dhe kur ne lutemi, mund të themi se Engjëjt u kënaqën; se jemi qetësuar dhe respektues, saqë ata e sjellën me gëzim lutjet tona në Qiej, ashtu si bënin ato të Jezusit tonë? A po mbeten trishtuar?

Në kohë që Jezu ishte i plagosur duke ngrënë ushqim, ai mbeti tërhequr nga shikimi i humbjes së Judës; dhe në Judas ai pa të gjitha fytet e tyre qenë duhur t’u humbasin. Dhe pasi humbja e fyteve është më e madhja prej dhembeve Tij, pa mundësi ta mbajë veten, ai iu afroi Xhonit për ti gjetur lehtësim. Në të njëjtën mënyrë, ne do t’ju afrohemi gjithmonë si Xhoni, duke e mërzitur atë në dhembet e Tij, duke I dhënë atij pushim dhe duke i jepur atij qetësi në zemrat tonë. Do të bëjmë dhembinë e Tij tona, do ta identifikojmë veten me Atë për ti ndjerë rrahjet e zemrës së Krijesore Zotërore, të cilën e ka prerur humbja e fyteve. Dhe ne do i jepim atij rrahjet tona të zemrave në mënyrë që ta hiqim atë prerje; dhe në vend të këtyre prerjeve do të vendosim fytet që duan të humbasin, për ta konvertuar ata dhe ti shpetojmë.

Çdo rrahje e zemrës së Jezusit është një “T’dua” i cili zërë në çdo rrahje të zemrave të krijesave, duke dëshiruar ta mbyllë ata të gjitha në Zemrën e Tij për ti marrë rrahjet e tyre si kthim. Por Jezu që duan nuk e marrin nga shumë, dhe prandaj rrahja e zemrës së Tij mbetet sikur i shtypur dhe i hidhur. Prandaj le të lutemi Jezun ta mbyllë rrahjen tonë të zemrave me “T’dua” e Tij, që edhe zemrat tona të jetojnë Jeten e Zemrës së Tij dhe, zërë në rrahjet e zemrave të krijesave, ti detyrojmë ata ta thonë, “Unë të dua, Jezu!” Edhe më tepër, ne do të bashkohen me Atë, dhe Jezu që duan na lejon t’i dëgjojmë “T’dua” e Tij, i cili mbush Qiejt dhe Tokën, rrotullohet përmes Shenjtëve dhe zbret në Purgator. Të gjitha zemrat e krijesave prekhen nga ky “T’dua”; edhe elementet ndjejnë Jete të Re, dhe të gjitha ndjejnë efektin e saj. Në frytimin e tij, Jezu ndjen sikur i shtypur për humbjen e fyteve. Dhe ne do t’i jepim atij frytim dashurie për lehtësim; dhe, duke marrë Frymin e Tij, do të prekëm fytet që largohen nga krahët e Tij në mënyrë që ta japin ata Jeten e Frymit Divinë, që, në vend se t’i iknin, ti kthehen Atij dhe ti bashkohen me Të.

Dhe kur ne jemi në dhembje dhe ndjenim sikur fryti ynë nuk del lirinjshëm, le të mendojmë për Jezun, i cili përmban frytin e krijesave në Frymin e Tij. Ai gjithashtu, si fytet humbasin, ndien se frii i tij po merr veten. Prandaj, le ta vendosim fryti tonë të dhembshëm dhe me puna në Frymën e Jezusit për ti dhënë atij lehtësim; dhe le t’ia kthejmë pekësit me dhembinë tone, që ta detyrojmë atë të mbyllët në Zemrën e Jezusit.

O i dashur Mirësi, le fryti im të jetë një kri qendror tek çdo fri i krijesës, duke ta detyruar atë të mbyllët në Frymin Tënd.

Fjala e parë që Jezu i dashur fliste në Kryq, ishte një fjalë faljeje për të drejtuar të gjitha shpirtërat para Atit dhe t'i kthejë Drejtësiën në Mëshirë. Dhe ne do ta jemi atij me veprat tonë për të justifikuar mëkatarin, që lëvizur nga faljet tona ai nuk lejohet asnjë shpirtër të shpërblehet në ferr. Do të bashkoheshim me Të si roje të zemrave të krijesave, që askush ta ofendojë atë. Le të jemi atij duke u derdhur Dashurinë e tij, pranojmë vullnetarisht çdo gjë që ai mund t'i vendosë ne - ftohtësi, ashpërsi, errësirë, shtypje, tentime, përqendrime, rënie, sëmundje dhe të tjera gjëra, sa të lehtësojmë atë nga çdo gjë që ai e pranon prej krijesave. Jezu nuk i derdhet vetëm me Dashuri shpirtërat, por shpesh herë kur ndjen ftohtësinë e krijesave, ai vjen tek shpirti dhe ia bën të ndjejë frikën e tij për ta lëshuar atë përmes saj. Dhe nëse shpirti e pranon këtë, Jezu do t'i lehtësohet nga gjithë ftohta e krijesave, dhe kjo ftohtësi do jetë roja zemrës së dikujt të tjera, që ta bëjë dashur Jezun.

Herë pas here, Jezu ndjen ashpërsinë e zemrave në vetveten dhe pa mundësi për t'u mbajtur brenda saj, ai dëshiron të derdhet veten dhe vijon tek ne. Ai prek zemrën tonë me Zemrën e tij duke na bërë pjesëmarrës të dhimbjes së tij. Dhe ne, duke i bëre dhimbjen e tij siç është edhe nëna jonë, do ta vendosim rreth zemrës së mëkatarit për t'u zbutur ashpërsinë e tij dhe ta kthejmë tek ai.

O i dashuri Mirë, ti vuajsh shumë për humbjen e shpirtërave dhe nga mëshira unë vendos zemrën time në dispozicionin tënd. Do ta marra dhimbjen tande dhe atë të mëkatarëve tek vetja ime duke lënë Tende lehtësuar, ndërsa mëkatarit i lidhur te ti.

O Jezu im, o ju lutem, lejoni që tërësia e zemrës sime ta derdhet në dashuri, sa t'i jemi lehtësuar për të qetësuar gjithçka dhimbje.

¹ Jo jeta e graces së cilën mund të merret nga shpirti i eremit (Luisa), por jeta plotësisht në vullnetin e Zotit.

Faltore dhe Falënderim