Pokój niech będzie z wami!
Drogi dzieci, zebrałem was ponownie na modlitwę, bo świat jest wielce potrzebny. Modlcie się, moje dzieci, modlcie za całą ludzkość. Ile grzechów popełniają moje dzieci, przyciągając tym samym sprawiedliwość Bożą.
Zatrzymaj działanie diabła przez modlitwę, ofiarując coraz więcej. Kiedy się modlite, świat na chwilę jest uwolniony od wpływu diabła i jego demonicznej akcji. Gdyby wszyscy modlili się tak, jak prosiłem was o to, wielu już wróciło by do Boga, do dobrych dróg.
Zrozumiejcie, że jest to czas, aby coraz bardziej wstawiać się za swoją konwersją, drogi dzieci, i za konwersją waszych braci. Kocham was i pragnę prowadzić was do Boga. Daję wam moje matczyne błogosławieństwo: we imię Ojca, Syna i Ducha Świętego. Amen!
"Człowiek nigdy nie będzie mógł całkowicie zbadać swojej wewnętrznej istoty; to jest tajemnica Boga, którą on sam może odkrywać tak, jak mu się podoba. Wreszcie w królestwie duchów duża wartość przyznawana jest człowiekowi ze względu na jego wewnętrzną istotę: aniołom powierzono misję ochrony go; zły dusze starają się zająć nim posiadanie; Bóg wybrał go jako swoje miejsce zamieszkania. Ale stworzone duchy, dobry lub zły, nie mają dostępu do tego najgłębszego bytu, nie mogą czytać myśli serca - tylko Bogu to możliwe. Istnieją też pewne duchowe środki, dzięki którym dusza może nawiązywać kontakt z innymi stworzonymi duchami. To słowo wewnętrzne w niej służy jako środek do zwracania się do innych duchów. Tak rozumie św. Tomasz z Akwinu język, za pomocą którego anioły komunikują się ze sobą: byłoby to duchowe stosunki, z zamiarem przekazu tego, co dzieje się wewnętrznie. To samo należy przypuszczać w przypadku cichej inwokacji świętego anioła stróża oraz wezwania do złych duchów. Ale nawet pomijając naszą intencję komunikowania się, stworzone duchy mają pewien dostęp do tego, co dzieje się w nas - nie wewnętrznie, ale to, co konkretnie wszedło w kontekst wewnętrzny duszy. Służy im to do domysłów o tym, co dzieje się poza ich widzeniem. Co dotyczy aniołów, musimy przyznać, że szanują one z powagą sanktuarium duszy: jedynym ich pragnieniem jest prowadzenie jej do zebrania i oddania Bogu. Diabeł natomiast próbuje zająć to, co należy do Boga; nie może tego uczynić samodzielnie, ale dusza może się mu poddać, czego by nie zrobiła, gdyby była zawsze zebrana w Bogu. Ale jak mogło ona dotrzeć do tej okropnej poddania? Jest tylko jedno wyjaśnienie: dusza od zewnątrz bierze siebie i oddaje się, nawet bez wiedzy o tym, co oddaje. Nikt nie może złamać pieczęci tego, co zostało przekazane zamknięte! Może je zniszczyć, ale będzie ono ukryte przed nim na zawsze. Prawo samostanowienia jest nienaruszalną własnością duszy. Jest to wielkie tajemnicę wolności osobistej, którą szanuje nawet sam Bóg - tylko przez szczodrą ofiarę miłości od stworzonych duchów chce on panować nad nimi. On zna "myśli serca", przenika najgłębsze głębiny duszy, gdzie sama dusza nie może się dostąpić bez boskiego oświetlenia: jednakże Bóg nie chce zająć jej posiadanie bez jej zgody." Edith Stein, święta. Nauka krzyża. Edições Loyola, São Paulo, Brazylia, s. 134 i 135, 1988.