God heeft gezegevierd!

Het Verschijnen van Onze Lieve Vrouw in Knock

21 augustus 1879, Knock, Ierland

De bescheiden mensen van Knock in 1879, verborgen hier in het Westen van Ierland, konden niet hebben voorspeld wat de climax zou zijn van die dag in augustus, toen de elementen leken te strijden. Volgens de overlevering was Knock gesegend door Sint-Patrick; hij had profeteerd dat het een heilige plaats zou worden, maar de mensen dachten er nauwelijks aan terwijl ze kijkten naar de regen die furieus neerplaatste op hun klein dorpje van een dozijn huizen. Rond zonsondergang stopte een meisje uit het dorp plotseling toen zij in zicht kwam van de gevel van het kleine kerkje, waarna ze thuis ging om haar moeder en familie te vertellen wat ze zag. De huisbazen van de priester die bleef, herinnerde zich iets. Ze was net voorbijgegaan op weg naar haar buren. Ze had gezien wat zij aanzag voor beelden: ze had er niet veel aandacht aan besteed. Maar dit waren geen standbeelden - deze beweegden en hadden een aanwezigheid.

Het is gemakkelijk om zich de scène te voorgestellen in het huis van de Beirnes toen het meisje zo onverwacht terugkeerde. Ze was ademloos en opgewonden. Ze vertelde hen wat er gebeurd was. De moeder luisterde; haar broer twijfelde. Maar toen het meisje weer wegstormde, net zo snel als ze binnenkwam, vroeg de broer zijn moeder om haar te volgen; iets moest aan de hand zijn; daarvan was hij zeker omdat, ondanks zijn oorspronkelijke houding tegenover het nieuws, hij in een moment volgde. Zo overtuigd was hij bij aankomst op de plaats dat hij werd tot boodschapper die anderen bracht. Binnenkort stond er een klein knoopje mensen, veertien in totaal, staand of knielend voor de gevel en kijkend naar het Verschijning. De nacht was erg nat. De regen sloeg nog steeds woest neer; de wind joeg hem in drievende laagjes tegen de gevel van de kerk. Het leek alsof de elementen het licht zouden willen uitdoven dat uitging van het object van hun blik. Maar de Verschijning gaf geen teken om te verdwijnen. Hij was onkwetsbaar voor wind, regen en storm. Hij boden geen bescherming aan de toeschouwers, waarvan er een zijn staat omschreef als doordrenkt, maar de gevel van de kerk en de grond onder het gezicht waren droog, zo droog alsof niet één druppel regen viel.

Verschijningsscène op de oorspronkelijke Gevel van de Kerk

De Verschijning

Het Verschijning kon gemakkelijk worden hersteld uit de verslagen van de verschillende getuigen. De centrale figuur, die prominentie had in positie, iets voorop ten opzichte van de anderen en ietwat hoger van uiterlijk, werd erkend als onze zalige Heer. "Ik was zo gefascineerd door de zalige Maagd," merkt een van de getuigen op, "dat ik niet veel aandacht besteedde aan de anderen." Maar er waren anderen; en ze werden gezien. Terwijl de getuigen keken, zagen ze links van onze Heer, en voor Haar gebogen, iemand die zij geen moeite hadden te identificeren als Sint-Jozef; in werkelijkheid stond Hij rechts. Links van haar was een figuur gekleed in priesterlijke gewaden met wie er iets moeilijkheid bij was. Maar één van de getuigen identificeerde de figuur als die van Sint-Jan de Evangelist. De enige manier waarop zij dit kon doen, volgens eigen zeggen, was door vergelijking met een beeld dat ze al eens hadden gezien. Maar er was een verschil; zij merkte het op. De persoon in het Verschijning droeg een mijter, niet van het gewone type maar een kort zittende soort die we kenmerken als typisch voor de Oostelijke Kerk. Zij fluisterde dat het Sint-Jan was; de anderen waren ervan overtuigd dat het alleen hij kon zijn.

Van het Verschijning leek een mysterieuze licht te stralen, schitterend op verschillende punten als diamanten en uitstromend van de figuren om zich bijna tot de hoogte en breedte van de gevel te verbreiden. Maar het was een zacht licht, hoewel helder, en silbrig. Het was zo'n licht dat de aandacht vasthield zonder inspanning. Het kon gemakkelijk onopgemerkt zijn gebleven door toevallige voorbijgangers uit de huizen van het dorp die afgekeerd stonden naar de gevel van de kerk. Maar op die nacht gebeurde het, dat een boer op afstand, ongeveer halfweg van de scène, buiten ging om eens te kijken naar zijn land. Hij zag iets wat zijn aandacht trok; hij beschreef wat hij zag als een grote bol van goudglansend licht. "Ik heb zo'n heldere licht nooit gezien," vertelt hij ons, "het leek hoog boven en rond de gevel, en het was cirkelvormig." Op deze manier werd een vijftiende getuige in de kring betrokken. Hij zou getuigen als onafhankelijke getuige over wat de kleine groep nu aankijkte, met verschillende emoties, ieder aangetrokken door een ander aspect van hun gezamenlijke verschijning.

Verschijningsscène Close Up

Volledig Altaar

Links van Sint-Jan en iets achter hem stond een altaar, een volwaardig altaar zonder enige versieringen, en op het altaar stond een lammetje van vijf of zes weken oud; achter het lam en ver van hem, rechtop staand op het altaar, was een groot kruis zonder figuren erop. Het lam leek naar onze Heer te kijken. Maar één getuige, een klein jongen, zag dat het lam omringd werd door engelen wier vleugels hij zei te fladderen, hoewel hij hun gezichten niet kon zien omdat die niet naar hem toegekeerd waren. Het lam leek licht uit te stralen; rondom hem zag deze getuige wat hij beschreef als een "halo van sterren"; glinsterende lichtschieten schoten eruit voort vanuit zijn lichaam; het lam, zei hij, leek "licht weerkaatsen".

Tussen dit altaar en onze Heer stond de Evangelist, Sint-Jan, wiens rechterhand opgetrokken was en in de richting van onze zalige Heer neigde; in zijn linkerhand hield hij een boek "de regels en letters" waarvan het kleine jongen zei dat hij die zag; en hij leek te preken en iets aan te dringen bij het publiek.

Alles aan het verschijning duidt erop dat onze zegenzame Heilige Maagd de centrale figuur is. Zij lijkt haar zelfs focus te zijn. Maar haren houding zoals zij die zag was opvallend. Haar handen waren tot schouderhoogte opgeheven; de palmen van hen keken naar binnen en neigden richting Haar borst; Haar ogen keken hemelwaarts. Zo minutieus observeerde het kleine jongetje dingen dat hij, op zijn eigen manier, de delen van Haren ogen in detail kon beschrijven. Zij droeg witte gewaden, vastgemaakt aan de hals, en er was een gouden kroon op Haar hoofd, een kroon die hoog leek te zijn, met de bovenste delen ervan levendig met fonkelende kruisen; direct onder de kroon, waar het Haar voorhoofd paste, was er een roos. De sfeer van de scène was één van stilte niet onverenigbaar met een zacht beweging als het verschijning leek op te rukken en terug te trekken voor hun ogen. Er was net genoeg om aan te tonen dat het geen tableau of statisch beeld was dat zij bezichtigden. De spontane gebaar van de oude vrouw van zeventien jaar was zich neer te werpen voor de voeten van onze Heilige Maagd om hen te omhelzen. Maar haar zintuiglijk gevoel werd niet bevredigd. Zij keerde terug naar Haar plaats: "Ik bleef het rozenkransgebed op mijn ketting reciteren terwijl ik daar was, en ik voelde grote vreugde en genot in de Heilige Maagd te bekijken. Ik kon aan niets anders denken...". Dit is het ware verslag van die memorabele avond van 21 augustus 1879, toen ongeveer vijftien mensen of meer het voorrecht hadden zich in aanwezigheid te bevinden van Onze Lieve Vrouw van Knock.

Onze Lieve Vrouw van Knock

Symbolisme van Knock

Onze zegenzame Heilige Maagd sprak in La Salette; Zij vertelde de kinderen Haar wensen te laten kennen; en bij Lourdes gaf Zij een mondeling bericht; maar bij Knock sprak Zij niet. Dit is het uiteindelijke bezwaar, dat wat velen heeft beziggehouden, en het wordt levend gehouden door het voortdurende zwijgen, het raadsel van Knock. Het maakt weinig uit voor hen die erdoor vastzitten, dat het nooit de bedoeling was van onze zegenzame Heilige Maagd om iets toe te voegen aan die openbaring toevertrouwd aan de Kerk of dat wanneer al Haar kostbare woorden zorgvuldig zijn opgerakeld ze zich oplossen in de twee grote woorden Gebed en Boete die Zij constant heeft vermeld in Haren verschijningen. Het feit blijft bestaan dat bij La Salette sprak Zij en dat bij Lourdes een mondeling bericht gaf; maar bij Knock sprak Zij niet. Diegenen die deze moeilijkheid herhalen, en wie niet zijn verbaasd door het majestueuze zwijgen van Knock, vergeten één heel simpel ding. Taal is een middel van communicatie; zij bestaat uit geluiden die drager zijn van een geestelijke betekenis; en zij is perfect aangepast aan de materiële wereld van ruimte en tijd. Maar er zijn momenten, zelfs in deze wereld van ruimte en tijd, wanneer taal ons faalt; en zwijgen is onze enige adequate manier van communicatie.

Communicatie is het centrale ding in taal; maar er zijn verschillende soorten communicatie; en dit is bijzonder waar voor communicaties ontvangen uit een sfeer die buiten de ruimte en tijd ligt. Onder de getuigen bij Knock was de oude vrouw van zeventien jaar die, met naieve enthousiasme, probeerde de voeten van onze zegenzame Heilige Maagd te kussen. Zij werd in haar poging gefrustreerd. Maar was zij helemaal teleurgesteld? Zij ontving van de Koningin der Hemel een communicatie in het genot dat zij ervan had slechts naar Haar te kijken. Men wordt herinnerd aan de katholieke dichter die in een wegkapel ging om gewoon te gazen:

Niets zeggen, op uw aanzien kijken Om het hart zingen te laten in zijn eigen taal.

De arme Ierse vrouw, voor wie het onzichtbare wereld als echt was als de dingen om haar heen, wilde misschien de echte aanraking van de voeten van Haar Lady voelen. De gebaar was een natuurlijke. Maar dit was niet het eerste keer in de geschiedenis dat het gevoel van aanraken is ontzegd. Op de ochtend na de Verrijzenis zei de verrijzene Redder, die wilde dat Magdalena's bewustzijn van Zijn aanwezigheid verder ging dan de zintuigen naar een hoger vlak: "Raak Mij niet." De opdracht is nooit door zielen met grote geestelijke inzicht vergeet.

De Oorspronkelijke Kerk van Knock met het Gevel aan de Achterzijde

Berichten Door Tekens

Het is daarom essentieel om te onderscheiden tussen een verbale boodschap, overgebracht door woorden, en een boodschap die op andere manieren kan worden overgebracht. Het moet ook in acht genomen worden dat, wat betreft de verbale berichten zelf, het populaire beeld van de spraak van onze Lady helemaal onvoldoende is. Veel goede mensen stellen zich voor dat wanneer de gezegende Maagd sprak, zoals ze zou hebben gedaan bij de verschillende verschijningen, haar woorden op dezelfde manier als andere woorden zouden zijn gevallen op het externe oor. Maar het is ten minste opmerkelijk dat mensen die net zo dicht bij onze Lady stonden als haar bevoorrechte zieters helemaal niet in staat waren om te horen. Wat nog meer opvalt, is dat de verbale berichten van La Salette en Lourdes niet werden ontvangen op dezelfde manier waarop gewone verbale boodschappen worden gehoord. Weinig mensen merken dit op, maar het klopt. Toen de herder van La Salette werd gevraagd of de geluiden van onze Lady's stem een indruk maakten op zijn oren, antwoordde hij dat hij niet wist hoe het uit te drukken; maar dat de stem van de Dame hem leek te raken in zijn hart en niet in het trommelvlies van zijn oor. Een vergelijkbare vraag werd aan Sint-Bernadette gesteld over de geheimen die ze had ontvangen. Maar zij twijfelde geen moment om te zeggen dat de geheimen door anderen niet hadden kunnen worden gehoord omdat, zoals ze uitlegde, het niet was alsof we nu met elkaar praten. "Wanneer de gezegende Maagd mij vertrouwde aan haar geheimen sprak Ze hier (wijzend naar haar hart) en niet via mijn oor." Het is toegestaan om af te leiden dat zelfs wanneer onze Lady kiest om te spreken, het is aan het hart waar ze zich richt op; en het is in het hart dat ze moet worden gehoord. Taal bestaat bij nader onderzoek uit tekens. Maar bij Knock is de verschijning zelf het teken; de stilte spreekt.

Wanneer een boodschap te groot is voor woorden en haar betekenis te belangrijk om beperkt te worden tot de taal van één enkel volk, blijft er over de taal van Katholiekheid in de stilte van de verschijning. De verschijning zelf spreekt, het symbolisme van Knock is verwoestend, en het is een verschijning en een symbolisme dat zo is dat geen menselijke kunstenaar, laat staan vijftien mensen uit het platteland, kon samenbrengen in de eenheid van één ontwerp. De kunstvorming is die van Maria. Ze wil ons laten zien, in de apocalyps van Knock, het eeuwige resultaat van dat conflict dat de crisis binnen elke andere crisis is die plaatsvindt in de tijd. Er zijn velen die niet eens weten waarom deze crisis bestaat; en dat maakt deel uit van de tragedie van de huidige situatie. Maar het is niets minder dan het eeuwig strijd tussen de aartsvijand van de mensheid voor bezit, lichaam en geest, van een menselijkheid die toehoort aan Maria. Dit land kan niet zeggen dat het niet gewaarschuwd is of dat de Koningin van Ierland geen teken heeft gegeven van haar aanwezigheid.

Er is één duidelijke reden waarom onze zegenvolle Vrouwe niet op de gewone manier sprak in Knock. In de ogen van al deze nederige getuigen manifesteerde Zij zichzelf als iemand die bidt. Er was om Haar heen het stilte van dat contemplatieve gezicht, waarvan het symbool de mystieke roos op haar voorhoofd was, terwijl zij daar stond in alle haar schoonheid tussenkomend voor de Troon van God. Denk eraan dat de liturgie van de Kerk in de tijd een verlenging is van de liturgie van de hemel en besef dat het Evangelie van de Hemelvaart, gelezen gedurende de octaaf, datgene was waarin staat dat Maria "het beste deel" heeft gekozen. De verwijzing is naar de scène in het Evangelie toen een andere Maria aan de voeten van de Meester zat terwijl Martha bezig was met veel dingen. Maar de betekenis van die scène zoals uitgelegd door Sint-Augustinus, is dat Marta staat voor de strijdende Kerk op aarde terwijl Maria staat voor de triomferende Kerk in de hemel. Maar onze zegenvolle Vrouwe is de Kerk persoonlijk. Zij is gekroond omdat zij, voordat Haar Hemelvaart, zich heeft onderworpen aan die dood door welke zij deelde in de verlossing van de mensheid. Het was niet omwille van haar eigen zonden dat zij stierf; ze had er geen. Het was precies ten behoeve van die menselijkheid waarvoor de Verlosser Zelf Zijn leven neerlegde. Daarom is Zij gekroond tot Koningin, Koningin van de Kerk in de hemel en op aarde.

Basilica van Knock met altaarbeeld

Patrones Van De Kerk

Als we een moment kijken naar de verschijning, vinden wij aan de rechterhand van onze Vrouwe, de Bruidegom en Bewaarder van Haar maagdelijkheid, Sint-Jozef. Herinner je eraan dat het jaar 1879 is. Slechts zeven jaren eerder, op een moment toen de Kerk leek in grootste gevaar te verkeren, had Paus Pius IX Sint-Jozef uitgeroepen tot Patronus van de Universele Kerk. Hij wordt nu gezien in Knock. Hij buigt zich voor Zijn Koningin met het besef dat alles wat hij is en alles wat hij heeft, Hij aan Haar te danken heeft met wie, in leven, Hij door God zelf was verbonden. Sint-Jozef spreekt niet. Hij is de man van stilte. Maar de hele houding van eerbied spreekt en vertelt ons over het gebed van onze zegenvolle Vrouwe voor die Kerk waarvan hij tot Patronus en Beschermer is uitgeroepen. Het is onvermijdelijk dat de glorie van deze man, wiens stilte wij te letterlijk hebben genomen, zal toenemen en zich verbreiden terwijl die van Maria wordt benadrukt. Sint-Jozef is een grote Heilige. Geen andere Heilige in de hemel heeft zo dicht bij de waardigheid van de Koningin der Hemelen gekomen als Sint-Jozef deed; Hij neemt een plaats apart boven en buiten het lichaam van de Kerk in, en dit geeft aan Hem een macht van invloed en tussenkomst die door anderen onovertroffen is.

Zo veel kan worden gezegd bij het verschijnen van de verschijning dat het onderwerp onuitputtelijk is. Maar als we willen vinden van het bericht van Knock, terwijl wij wachten op de authentieke uitleg van de Kerk, moeten wij St. Johannes benaderen. Aan Hem werd Maria in leven toevertrouwd door Haar stervende Zoon; van Maria leerde hij veel. Maar St. Johannes, bisschop, is de officiële prediker en zo zagen hem de eenvoudige mensen van Knock. Hij leek, zeiden zij, iets met kracht op te leggen aan een publiek. Onze gezegende Heer was opgenomen in zijn preek. Nu dat bericht is neergeschreven. Daarom hield hij een boek in zijn handen. Maar als je het bericht van Knock wilt vinden moet je de Openbaring openen. Het is een machtig boek. Voor velen is het een versloten boek. Maar het is het boek dat de sleutel bevat tot de universele geschiedenis. Door hem heen, zoals een flitsend licht, loopt het grote thema van verlossing in zijn drie kosmische fasen. Er is eerst het mysterie van "het Lam dat geslacht was vanaf het begin der wereld." Zo beschrijft St. Johannes, in hoofdstuk dertien, de eeuwige plannen voor verlosting die zo eenvoudig en aanrorkend worden symboliseerd door het lam van vijf of zes weken oud dat te Knock werd gezien. Er is tweede het mysterie van de vrouw "gekleed met de zon" die wordt gezien in moeite op aarde waar het geestelijk oog van de ziende van Patmos natuurlijk gaat van de Maagd-Moeder naar de lijdende Kerk op aarde waarvan Zij het prototype is. Ten slotte is er de Stad Gods, waarin gezegd wordt dat zij de glorie van God heeft en dat het Lam haar licht is.

Dit is de Stad Gods waarover St. Johannes zei: "En hij toonde mij de heilige stad... neerkomend uit de hemel, van God." Het is de stad waarvan het teken het Kruis is dat achter het Lam staat als het instrument waarmee verlosting werd bewerkstelligd en door welk oordeel uiteindelijk over de wereld zal worden geveld. Een glimp van haar pracht, door de ogen van hun Koningin, werd aan Knock gegeven. Aan de mensen van die tijd, uit een donkere nacht komend waar zij hun trouw aan het Misoffer, het offer der Verlossing, hadden bewezen, werd dit als troost gegeven en de arme oude vrouw die haar dankbaarheid uitlegde was de stem van Ierland. Maar voor de mensen van nu, geconfronteerd met een nieuwe bedreiging, is de verschijning in Knock een uitdaging. Het gaat niet langer om het offer der Verlossing op een kaal rots aan te bieden, zonder de externe religieuze elementen, maar om dit zelfde offer der Verlossing door te zetten in leven die volledig en militair katholiek zijn. Katholiek in de ware balans van gebed en actie, contemplatie en apostolaat; katholiek in hun sociale evenals individuele activiteiten. Om waardig te zijn voor het geloof van onze vaders en de Hemelkoningin die tot ons is gekomen, moet Knock een school worden waar wij het geheim van ware heiligheid leren; dan zullen we eruitgaan onder de veilige en bewuste bescherming van Maria die Koningin is van de Kerk op aarde zoals Zij Koningin is van de Kerk in de hemel.

❤ In Sinu Jesu ❤

Wanneer Hart Spreekt tot Hart

Het Dagboek van een Bidderspriester

In 2007 begonnen Onze Heer en Onze Vrouw met de hart van een priester te praten die erg behoefte had aan hun tussenkomst—iets dat waarachtig kan worden gezegd over allemaal in onze geestelijke armoede. De priester werd aangespoord om neer te schrijven wat hij hoorde, eerst en meest duidelijk voor zijn eigen baat, maar steeds meer ook ten bate van anderen die door deze woorden geraakt zouden worden en licht en kracht in hen vinden.

Deze berichten werden in 2016 als een boek met de titel “In Sinu Jesu” gepubliceerd.

Dit Boek is een opmerkelijk getuigenis van een vriendschap die alle aardse maten overstijgt. In zijn bladzijden zien we de Hound of Heaven, die met de exquisite zachtheid van iemand die het hart van een priester wil winnen, de onafwendbare doeltreffendheid van iemand die hem barmhartigheid wil tonen en de mededogen van iemand die genezing en vrede wil brengen.

Hier is een bericht uit dit boek over het Verschijning in Knock.

Dinsdag, 5 februari 2008

Bij de Schrijn van Onze-Lieve-Vrouw van Knock, Ierland

Mijn liefste zoon, ik wens dat Knock een pelgrimsoord moet worden voor priesters. Ik zal Knock maken tot een plaats van genezing voor mijn priesterzoons. Ik zal hen herstellen tot zuiverheid en heiligheid in hun leven. Ik zal ze bij Mij brengen. Ik zal hen deelnemen aan de geheime intimiteit met Me die het lot was van Sint-Jozef, Mijn meest kuis echtgenoot, en van Sint-Jan, Mijn aangenomen zoon. Hier te Knock wil ik mijzelf openbaren als Maagdelijke Bruid en Moeder voor priesters. Dit is een geheim dat ik in mijn hart heb bewaard voor deze tijd van beleiding voor de Kerk. Aan elke priester die het wenscht en het bij Me vraagt, zal ik de genade geven om te leven in Mijne aanwezigheid als Maagdelijke Bruid—dit was de roeping gegeven aan Sint-Jozef—and om te leven in Mijne aanwezigheid als Moeder—dit was de roeping gegeven aan Sint-Jan toen van het kruis mijn Zoon mij toevertrouwde aan hem, en hem aan mij.

Ik wil dat priesters beginnen naar Knock te komen. Ik wil ze met hun bisschoppen zien komen. Het verlangen van Mijne barmhartige en onbevlekte Hart is dat Knock een bron moet worden van zuiverheid, heiligheid en hernieuwing voor alle priesters, beginnend bij die van Ierland. Ik heb tot nu toe gewacht om dit plan van mijn hart te openbaren. De tijd is kort. Laat priesters naar Mij komen hier in Knock. Ik wachts op hen als Maagdelijke Bruid en Moeder. Laat ze komen om zichzelf te wassen in het Bloed van de Lam, mijn Zoon, en met Hem verenigd te worden, Priester en Offer, in het Mysterie van Zijn offer. Knock is voor al Mijne mensen, maar het was vanaf het begin bestemd als een plaats van genezing en overvloedige genaden voor priesters. Laat dit bekend zijn gemaakt bij de bisschoppen en priesters van mijn Kerk.

Een foto die door een pelgrim werd genomen, verscheen wonderbaarlijk op zijn smartphone

Ik verlang ernaar om de Maagdelijke Bruid en Moeder te zijn van alle priesters. In geheime intimiteit met Mij zullen ze de heiligheid vinden die mijn Zoon iedereen van hen wil geven: een stralende heiligheid, een heiligheid die de Kerk in deze laatste dagen zal verlichten met het licht van het Lam. Laat ze hier komen om te blijven aanbidden voor Mijn Zoon, het Lam dat geslacht is. Laat ze zichzelf wassen in Zijn kostbaar Bloed door absolutie te zoeken van al hun zonden. Laat ze zichzelf toevertrouwen en wijden aan mij als Maagdelijke Bruid en Moeder. Almachtig God zal grote dingen met hen en door hen doen. Ik verlang ernaar dat Knock voor alle priesters een bron van levend water, een plaats van genezing, troost en hernieuwing moet worden. Mijn handen zijn altijd opgeheven in smeekbede voor mijn priesterzoons, en mijn Hart is klaar om hen hier te ontvangen.

Laat hen bij Mij komen en Ik zal mij aan ieder van hen openbaren als de Mediatrix van alle genaden en als de helper die God hun in hun priesterlijke dienst heeft gegeven. Ik ben de Nieuwe Eva, geschonken aan de Nieuwe Adam—and door Hem vanaf het kruis aan al Zijn priesters, aan diegenen die Hij geroepen heeft om Zijn zending van heil voort te zetten in de wereld. Ik, de Heerin van Knock, ben de Maagdelijke Bruid en Moeder van alle priesters. Laat hen bij Mij komen en, samen met Sint-Jozef en Sint-Jan, smaken zij mijn zoetheid.

Daarom heb ik je hierheen gebracht. Ik wil dat jij de eerste bent die zich aan mij wijdt als Maagdelijke Bruid en Moeder. Ik wil dat jij jouw leven modelleert naar dat van Sint-Jozef en Sint-Jan. Leef in mijn heilige intimiteit. Deel alles met Mij. Er is geen noodzaak voor jou of enige priester om alleen te blijven. Mijn Hart staat open voor al mijn priesterszoons, en aan diegenen die het vragen, zal Ik de genade van een bijzondere intimiteit met mij niet weigeren, een deelname aan de unieke genade die Sint-Jozef en Sint-Jan in het begin is gegeven. Dit was de genade die ik Archidiaken Cavanagh hier op deze plek heb gegeven. Van zijn plaats bij Mij in de hemel biddt hij voor de priesters van Ierland en voor alle priesters. En nu zegenen wij jou, in de Naam des Vaders, en des Zons, en der Heilige Geest. Amen.