Nagmula si San Tomas de Aquino. Sinabi niya: "Laban para kay Hesus." Hinila niya ang maliit na 'cape' na bahagi ng kanyang habito upang ipakita ang krus sa kanyang puso, at sinabi: "Huwag mong itangi ito, kapatid. Maraming kaluluwa ang nasa panganib."
"Ngunit ako ay dumating upang mag-usap sa inyo ngayong umaga tungkol sa pananampalataya. Ang pananampalataya ay ang bulwag na sumusuporta sa tulay ng pag-ibig at kapanatagan, na nagtatayo sa abismo sa pagitan ng Langit at lupa. Kapag nagsimulang masira ang pananampalataya, buong tulay ay nasasailalim sa panganib. Palaging isang diwa ng pagdududa ang nakakabigla sa pananampalataya. Ang mga duda ay maaaring tao o diyaboliko. Nakakaalam ang kaaway ng pananampalataya kung paano mag-appeal sa humanong intelektwal at ego."
"Kaya sinasabi ko sa inyo na ang pagmamahal sa sarili ay isang masaganang lupa para sa mga duda. Maaaring kumatawan ng takot ang pagmamahal sa sarili; tulad, 'Baka ako'y naniniwala sa bagay na hindi dapat akong maniwala--ano ba ang magiging opinyon ng iba?' O maaari ring pumasok ang pagmamahal sa sarili sa puso bilang maliwanag na diskernimento o intelektwal na ego; 'Alam ko na ito--makikita ko ito.' Ang trabaho ni Satanas ay palaging gumawa ng duda sa mga bagay na tinatayo ng pananampalataya. Kung may plano ang Langit, siya ay agad na nagtataguyod ng oposisyon."
"Dahil dito, mahalaga ang kapanatagan ng puso. Ang kapanatagan ay tulad ng daliri sa dyke na pinipigilan ang baha ng kawalan ng pananampalataya. Hindi nag-aalala ang kapanatang puso kung paano siya nakikita ng iba. Kanyang layunin lamang ay mag-appeal kay Dios. Sa ganito, ginagawa niya lahat ng kanyang pagsisikap na may Banal na Indiferensiya sa mga sinasabi o iniisip ng iba. Ang kapanatang puso ay may pinakamalakas na pananampalataya. Siya'y matatag sa tulay sa pagitan ng Langit at lupa, at ang tulay na tinatawid niya ay nakabatayan sa maligalig na pananampalataya."